İstanbul Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Tabip Öğretim Üyesi, sanatçı Mustafa Demirci, Gazze‘deki dramı anlattığı yeni yapıtı “Suçum Neydi Benim”i yayınladı.
Usta sanatçı, bir çocuğun lisanından Gazze‘de yaşanan acıyı ele aldığı yapıta ait görüşlerini ve yapıtın ortaya çıkış öyküsünü AA muhabirine anlattı.
Böyle bir yapıtı yapmayı istemediğini lisana getiren Demirci, “Keşke orada beşerler, çocuklar, bebekler katledilmeseydi de bu türlü bir yapıtı yapmak zorunda kalmasaydım. Yaşadığımız yüzyılda çok büyük felaketler oldu ve olmaya da devam ediyor. Bana nazaran Gazze‘de yaşananlar yaşadığımız yüzyılın en büyük felaketlerinden bir tanesi. Zira masumiyetin katledilmesi kelam konusu.” dedi.
Mustafa Demirci, çocuk ve bebeklerin, saflığı ve ilahi hisleri temsil ettiğini vurgulayarak, şunları kaydetti:
“Çocukların bütün dünyanın gözü önünde açıkça katledilmesi katlanılır bir durum değil. Bu dışarıdan izleyen açısından bir öbür utanç vesilesi lakin içeride şahsen yaşayan Filistinli kardeşlerimiz için tanım edilemez bir acı. Beni en çok yaralayan imajlardan bir tanesi, bir babanın yavrusunun parçalanmış vücudunu torbalara doldurarak elinde tutmasıydı. Bunu bir insan nasıl kabullenebilir? Ben bu acıyı hissettiğim için bu türlü bir şiir yazmak istedim. İnsani hassaslık her şeyin ötesindedir. Sanatçı olmasam da bir insan olarak bunu kabullenmem mümkün değil. Maalesef bu öykü çok geçmişte başladı ve gittikçe kötüleşerek devam ediyor.”
“Düşmanın niyeti, amelinden daha kötüdür”
Usta sanatçı, masumiyete karşı, aleni ve pervasızca işlenen bu suikastı kabullenmenin mümkün olmadığının altını çizerek, Gazze‘de öldürülen suçsuz çocukların da “Suçum neydi benim?” diye soracağını tabir etti.
Gazze‘de son 5 ayda, 13 bine yakın çocuğun öldürüldüğüne vurgu yapan Demirci, “Bu bir soykırımdır. Bu hakikaten tarihte eşi gibisi görülmemiş planlı bir çocuk katliamıdır. Benim bunları söylerken içim titriyor. O baş nasıl çalışıyor sanki? Dünyada bu türlü bir katliamın Batıda yapıldığını düşünsek sanki ne olurdu? Bu çocukların cürmü Müslüman bir ailenin çocuğu olmaları mı? Her canlının yaşama hakkı var. Kaldı ki bir beşerden bahsediyoruz.” diye konuştu.
Mustafa Demirci, sanatın yaşanmışların yansıması olduğunun altını çizerek, kelamlarını şöyle sürdürdü:
“Sanatçının yapıtı, tasavvuru, hayali ve estetik birtakım kanıları etrafında şekillenir. Hissetlerini sahip olduğu yetenekler çerçevesinde ortaya koyar. Ben hem kendi vicdanım ve hislerim çerçevesinde hem de toplumun hassasiyet gösterdiği bahislerde her vakit çalışmalarımı devam ettirmek istiyorum. Çalıştığım Türk dini musikisi alanında da aktüel dert ve yaklaşımlardan uzak kalmadım. Filistin üzere kanayan bir yaramıza da uzak kalmam kelam konusu olmamalıydı. Bu yapıtı de yalnızca bunun için yaptım. Çocuklardı tek fikrim.”
“12 bin 600 bebek ve çocuk, dünyanın gözü önünde bombalarla yok edildi”
Eserin ismini birinci evvel “Ben Gazzeli Bir Bebeğim” olarak planladığını lakin müzik platformlarında “Gazze” sözünün geçmesinin yapıtın yayılmasına mahzur olacağını düşünerek vazgeçtiğini aktaran Demirci, “Filistin’de bir alışılmışlık oluşturdular. Lokma lokma Filistin’i yedikleri için, son lokma Gazze kalmıştı. Burayı da yemek istiyorlardı. Olayın oluş hali değerli değil. Demek ki 12 bin 600 bebek ve çocuk, dünyanın gözü önünde bombalarla yok edilebiliyormuş. Bunu bir sene evvel söyleselerdi inanmazdık. Bunu bile kanıksattılar insanlığa.” değerlendirmesinde bulundu.
Usta sanatçı, Gazze’de yaşanan hadiselerin herkesin başına gelebileceğine dikkati çekerek, “Herkes bu tehdidin altındadır. O yüzden hassas olmak zorundayız. Düşmanın niyeti, amelinden daha berbattır. Yaşananlara baktığımızda şayet amelleri buysa niyetlerini tahayyül etmek bile istemiyorum. Allah bu acıları bir daha yaşatmasın.” dedi.
Mustafa Demirci’nin “Suçum Neydi Benim” isimli yapıtının kelamları şöyle:
“Ben Gazzeli bir bebeğim,
Ben Gazze’de bir meleğim,
Ben Gazzeli bir bebeğim,
Suçum neydi, neydi benim?
Evim, yurdum bombalanmış,
Paramparçadır vücudum.
Büyüyemem, yürüyemem,
‘Anne acıktım’ diyemem,
Hislerimi söylemem,
Hayat hakkım yoktur benim.
Ben gülemem, oynayamam,
Ninnilerle uyuyamam,
Uykularım bombalanmış,
Bir masalım yoktur benim.
Ben Gazzeli bir çocuğum,
Yaşanmadı çocukluğum,
Ne varlığım ne yokluğum,
Kimse bilmez adım benim.”